Nick van der Poel loopt een geweldige marathon tijd: 2.21.11!

Het alternatief van het alternatief. Dat was wat de Corona-proof solo marathon Zoetermeer op zondag 18 oktober was. In juli startte Nick met de voorbereiding op de marathon. In eerste instantie richting de marathon van Amsterdam. Na de annulering van deze grote stadsmarathon was het de kleinere van Lopik die centraal stond. Na de persconferentie van Rutte afgelopen dinsdag, werd duidelijk dat deze marathon een week te laat zou plaatsvinden. 

 

 

 

 

Met de oplopende Corona-besmettingen en de nieuw afgekondigde maatregelen besloot de organisatie van Lopik Marathon - niet anders dan de marathon -  drie dagen voor deze zou plaatsvinden, toch te annuleren.  Dit nieuws vernam Nick van der Poel op de woensdagavond en het kwam niet meer binnen als een donderslag bij heldere hemel. Hoe ging hij hiermee om en wat deed hij 'in plaats van'. Lees zijn indrukwekkende verhaal!

 

Nick vervolgt: "De cijfers spraken voor zich en geen gemeente zou nog een vergunning afgeven voor een evenement, zeker niet voor een kleinschalig evenement in een sport zonder de voetbalmiljoenen. Een teleurstelling was het wel. Na de annulering van de marathon van Amsterdam kon ik vrij snel de knop omzetten om mij, samen met trainingsmaatje Maarten, te focusen op Lopik. Deze marathon samen lopen had ook wel iets. Helaas raakte Maarten een drietal weken geleden geblesseerd, aan het begin van deze week moest hij definitief besluiten om de marathon niet te lopen. Op de één of andere manier had ik toch nog wel de motivatie om zelf een marathon te lopen. Dit kwam zeker niet vanzelf en de woensdagavond, de laatste avond dat de horeca open was, heb ik ook benut om nieuwe moed te vergaren. Het leven als een monnik kan ik enige tijd volhouden, maar het was duidelijk dat er een reset nodig was. Daarna heb ik de knop om kunnen zetten en is de focus gegaan naar een solo marathon vanaf mijn atletiekvereniging in Zoetermeer. Mensen van de club hadden reeds een parcours door Zoetermeer en omgeving uitgezet en een eerste blik daarop leerde dat het wel eens een snel parcours zou kunnen zijn. Normaal gesproken zou ik het parcours volledig verkend hebben met mijn vader (die de route altijd meefietst) echter was daar nu de tijd niet meer voor. Wel heb ik op zaterdag, de dag voor de marathon, een aantal lastige knooppunten bezocht waardoor ik wist hoe ik deze punten zou moeten benaderen in de race en zodoende het risico verkleinde om niet voor verrassingen te komen staan. 

 

Omdat Maarten dus niet kon lopen heb ik op vrijdag ook nog wat andere lopers benaderd met de vraag of zij een stukje zouden kunnen hazen. In de praktijk bleek dit ondoenlijk, voornamelijk vanwege het feit dat het al over twee dagen zou zijn, het gevraagde tempo behoorlijk was én omdat lopers vrij vaak geblesseerd cq niet in vorm zijn. Gelukkig was mijn hardloopmaatje van vroegere tijden, Alvin, niet schuw van het nodige tempo haaswerk, waarbij we afspraken dat hij 5km zou hazen van 21 tot 26km en mogelijk daarna nogmaals zou aansluiten vanaf 36km.  

 

De verdere voorbereiding richting de marathon deed ik zoals ik dat altijd zou doen. Op vrijdag nog een klein stukje lopen en op zaterdag voornamelijk de dag door slenteren. Dit keer dus nog wel het parcours gaan bekijken, deels met de fiets en deels met de auto, maar daarnaast vooral op de bank en en bed gelegen zodat het lichaam volledig tot rust kon komen. In de middag al naar mijn ouders gereden waar ik in een soort van quarantaine naar de wedstrijd toe kan leven. In de avond een liefdevolle pastamaaltijd van moeders en daarnaast nog wat op de bank hangen en zo vroeg naar bed gaan dat je eigenlijk helemaal nog niet kan slapen. Het idee was namelijk om de wekker 4 uur voor de starttijd van de marathon te zetten. Omdat ik om 9 uur wilde starten was dit dus al om 5 uur. Omdat ik maar wakker bleef liggen heb ik de wekker uiteindelijk maar verzet naar 6 uur omdat de afweging tussen toch nog voldoende uren slaap krijgen en 4 uur voor de wedstrijd wakker willen worden leidde tot het eerste. 

 

De dag van de marathon was dus vroeg aangebroken. Direct de hardloopkledij ingeschoten voor een Keniaanse dribbel, dat wil zeggen 10 a 15 minuten op zeer langzaam tempo hardlopen om het lichaam warm en wakker te krijgen. Daarna ontbijten (altijd een traktatie, die 6 witte boterhammen met appelstroop), douchen en weer terug de hardloopkleren in (wees gerust, schone kleren). Na dit ritueel stap ik normaal gesproken de auto in op weg naar de locatie van de wedstrijd, maar dit keer hoefden we pas veel later weg waardoor ik als een zombie Eredivisie voetbal heb kunnen kijken en daarna ook nog de reguliere NOS Studio Sport uitzending van de avond ervoor. Om 8 uur vervolgens een caffeïne pil en twee paracetemol (ze zeggen dat het werkt) en wat door het huis gedrenteld zonder concreet doel. Om 08.10 uur dan eindelijk richting Zoetermeer, zodat we daar om 08.30 uur zouden zijn voor de laatste voorbereidingen voor de zelf gekozen start om 09.00 uur. Er was vandaag nog een andere loper van de club die dezelfde uitdaging aan zou gaan, Wessel, en hij startte om 08.45 uur met een doeltijd van 2.42.00 waardoor we elkaar onderweg ergens zouden treffen. Na nog wat ingelopen te hebben was het nu dan echt tijd om van start te gaan. Een erg vreemd gevoel dat ik nog nooit ervaren heb. Beginnen aan een marathon, na ruim 10 weken voorbereiding, zonder dat er harde muziek uit boxen galmt, andere atleten door je heen denken te kunnen lopen, het startvak ruikt naar een combinatie van zweet en masseerolie en je hartslag al ruim boven de 100 uitstijgt. Hier stond ik dan, helemaal alleen, achter twee verkeersdrempeltjes die we zelf hadden aangewezen als het enige dat doorkon voor een denkbeeldige startstreep. Nadat mijn vader het startsein had gegeven (in de trend van 3, 2, 1, go) spurtte ik weg over het parkeerterrein van de vereniging in Zoetermeer, richting de wijk Oosterheem en verderop het Bentwoud. Na een aantal honderden meters hoor ik mijn vader iets roepen dat ik niet verstond maar waaruit ik wel kon opmaken dat hij de rugtas met de bidons was 

vergeten. Gelukkig was ik bekend met de eerste kilometers van de route en leverde even geen begeleiding geen paniek op. Het eerste deel van de marathon ging, nadat we de wijk uit waren, door het Bentwoud. Een relatief nieuw recreatiegebied met goede asfalt fietspaden en op deze tijd van de zondag weinig ander verkeer. Een goede locatie dus om in alle rust kilometers te vreten en te ontdekken hoe het lichaam reageert op de inspanning. Al vrij snel kreeg ik door dat de benen goed waren, onder een lage hartslag en rustige ademhaling. De omstandigheden waren, met een graad of 10 en zonder enige wind, ongekend. Nog nooit heb ik onder deze omstandigheden een marathon kunnen lopen. De enige factor ook die je niet kunt beïnvloeden. Bij het verlaten van het Bentwoud, rond 17km, zag dat het gemiddelde tempo rond de 3.20 min/km lag, begon ik mezelf af te vragen of ik niet in mijn aloude valkuil (te hard starten) was getrapt. Aan de andere kant voelde alles gewoon goed en stabiel waardoor ik besloot om op dezelfde voet door te gaan. Inmiddels kwamen we weer terug bij de start, waarna we in het tweede deel de lus richting het Westen zouden gaan maken. Dit was ook het punt waarop Alvin klaarstond om ca 5km te hazen. Eerst een deel door het park en daarna vooral langs de A12 (van Zoetermeer richting Den Haag). Het was heerlijk om even achter iemand te kunnen lopen en in de cadans mee te kunnen. Het tempo lag dan wel iets lager maar ik bedacht me dat dit geen kwaad kon gezien ik vrij snel was begonnen en de halve marathon in 1.09.50 was doorgekomen. Bij station Driemanspolder stapte Alvin uit, zodat hij met het OV naar het 35km punt kon reizen en mij daar de laatste km’s door zou kunnen helpen. 

Inmiddels was ik het 30km genaderd en begon ik mijzelf af te vragen waar het gevoel bleef dat ik rond dit punt altijd ervoer, namelijk dat het echt pijn begon te doen en het leuke er ook wel af was. Ik was nu echter in staat om in tempo te blijven lopen van ca 3.20 min/km. Omdat ik dit tijdens de race eigenlijk niet kon en wilde geloven prentte ik mijzelf in dat het moeilijke deel vast nog zou komen, maar dit keer blijkbaar iets later. Rond het 35km punt stond mijn reddende engel echter al weer klaar om de laatste paar km’s voor zijn rekening te nemen. Ik hoefde enkel maar zijn spoor te volgen. Nog steeds was ik in staat om het tempo te behouden en natuurlijk deed het inmiddels pijn maar het echte afzien dat ik normaal heb rond dit punt bleef uit. Zou het dan echt aan gebeuren vandaag? We waren inmiddels weer terug in de bewoonde wereld van Zoetermeer en het werd duidelijk ook wat drukker op de weg. Gelukkig heeft mijn vader op dit soort momenten de vereiste ‘center of the universe expressie’ houding waardoor het verkeer werd omgeleid zonder dat zij zelf doorhadden wat hier aan de hand was. In de praktijk was er ook weinig aan de hand, behalve dat ik een marathon ging lopen in een tijd waarvan ik nooit had durven dromen. Nog even een onverhard laatste stuk door het park, een versnelling door de oorspronkelijke finish heen omdat ik wilde uitkomen op exact de marathonafstand, door het hek van de honkbalclub, zo bijna hun veld op, waarna ik het knopje van mijn hartslagmeter indrukte en fier keek naar de eerste resultaten: 42,2 km in 2.21.11. Wow! Met mijn handen in de lucht stond ik, op een mooie zondagmorgen, te juichen voor dit nieuwe persoonlijk record op de marathon. Niet officieel, aangezien het geen officiële wedstrijd was, maar dat maakt mij helemaal niets uit. Het bewijs is er. Nog nooit ben ik zo trots geweest op mezelf. Voornamelijk omdat ik weet wat ik ervoor gedaan en gelaten heb maar bovenal omdat ik me goed heb kunnen aanpassen op steeds wijzigende scenario’s en de teleurstellingen tussendoor goed om heb kunnen zetten naar positieve energie. 

Bedankt aan iedereen die mij in de afgelopen weken heeft gesupport, zonder jullie was dit allemaal niet mogelijk geweest. Op naar het voorjaar, betere tijden, en joh, als het dan nog allemaal niet mag, dan lopen we deze ronde toch gewoon nog eens?!" 

Nieuws Overzicht